“Δεν μπορώ να διαδηλώνω μαζί με…”

Το blog αυτό προσπάθησε από την αρχή να μείνει εκτός της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας, σκοπεύοντας να γίνει, κυρίως, ένα βήμα ενημέρωσης και προβληματισμού των δικηγόρων και γενικά των νομικών, για τα πολλά και, πλέον, ιδιαίτερα κρίσιμα θέματα που τους απασχολούν.  Όμως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που όλοι βιώνουμε, νομίζω πως δεν μπορεί να αφήσει το νομικό κόσμο και ιδίως εμάς τους δικηγόρους, εκτός των κοινών ζητημάτων όλων των Ελλήνων. Είναι επιτακτική ανάγκη να λάβουμε όλοι θέση απέναντι στα όσα ακραία, βίαια και αντιδημοκρατικά συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά. Η ανάγκη για επιβίωση, που ολοένα γίνεται και πιο δύσκολη, δεν μπορεί να μας κλείνει τα μάτια και τα αυτιά...
Ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς είναι το γιατί στη χώρα μας, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης που βιώνουν την ίδια περίπου κατάρρευση, ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους μαζικά, να φωνάξει και να διαδηλώσει την αντίθεσή του για όσα γίνονται γι` αυτόν χωρίς αυτόν.
Επιτρέψτε μου λοιπόν την παρακάτω αναδημοσίευση:

“Δεν μπορώ να διαδηλώνω μαζί με…” Γράφει ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος.

“ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΏΝΩ ΜΑΖΊ ΜΕ…”

Γράφει ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος.

Το κείμενο αναρτήθηκε ως σχόλιο στο facebook και αναδημοσιεύεται μετά από άδεια του συγγραφέα.

Ακροατές και φίλοι μού ζήτησαν να αναρτήσω το σημερινό μου σχόλιο στo metropolis του 9.84. Πάει κάπως έτσι:

«Δεν πηγαίνω πια σε διαδηλώσεις. Η τελευταία ήταν αρκετά χρόνια πριν και ήταν αυθόρμητη, οργανωμένη μέσω διαδικτύου. Όπως πολλοί που θα ήθελαν να διαδηλώσουν, δεν το κάνουν. Μερικούς από τους λόγους που κάνουν πολύ κόσμο να απέχει από τις διαδηλώσεις τους είδα πάλι και χτες όπως και στις πρόσφατες διαδηλώσεις, ακόμη και του σωματείου μου, της ΕΣΗΕΑ:

Δεν μπορώ να βαδίζω πλάι-πλάι με ανθρώπους που φωνάζουν συνθήματα, όπως «Η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» το οποίο είναι πέρα για πέρα ανιστόρητο –και στην κυριολεξία του ακόμα-, αφού η στρατιωτική χούντα στην Ελλάδα έπεσε το ’74. Γιατί ξέρουμε καλά όλοι πως αν είχαμε χούντα κανένας από όσους σήμερα διαδηλώνουν ή φωνάζουν συνθήματα δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί καν.

Δεν μπορώ να διαδηλώνω μαζί με ανθρώπους που φορούν καρναβαλίστικες στολές των SS ή καίνε ναζιστικές σημαίες για να διαδηλώσουν ενάντια στη Καγκελάριο της χώρας που γνωρίζει καλά τι θα πει ναζισμός και που εκεί οι νεοναζί είναι εκτός νόμου. Ενώ εδώ, στη χώρα που διαδηλώνει, οι νεοναζί είναι στο Κοινοβούλιο και οι δημοσκοπήσεις τούς φέρνουν τρίτο κόμμα. Εκτός αν οι δικοί μας διαμαρτύρονταν κατά της Χ.Α. και δεν το κατάλαβα…

Δεν μπορώ να διαδηλώνω μαζί με ανθρώπους που στο όνομα της Αριστεράς που θέλει μάλιστα να κυβερνήσει μόνη της, βγάζουν το πιο άγριο μίσος, με συνθήματα γηπεδικά ενάντια στους πρώην συντρόφους τους και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο, όπως κάνουν συστηματικά αρκετοί διαδηλωτές του Σύριζα εναντίον του Φώτη Κουβέλη και βουλευτών της ΔΗΜΑΡ. Αποδεικνύοντας ότι ούτε είχαν ούτε και έχουν σχέση με αυτό που ονομάστηκε ιστορικά στην Ελλάδα «ανανεωτική αριστερά», αλλά δεν έχουν σχέση και με οποιαδήποτε έννοια πολιτικού πολιτισμού.

Και δεν μπορώ ούτε να διαδηλώνω μαζί με ανθρώπους που βρίσκουν χαριτωμένες ή πικάντικες, χυδαίες εκφράσεις ή φωτογραφίες με ορθωμένους φαλλούς που περιμένουν τη Μέρκελ, σαν αυτούς που έστελνε χτες μέσω tweeter ο βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων και εκπρόσωπος μάλιστα του καλλιτεχνικού κόσμου, ο ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης.

Ούτε πλάι με έφεδρους ντυμένους στρατιωτικά και φορώντας το εθνόσημο να παρελαύνουν με βήμα και να φωνάζουν «Μαζί μαζί, να φύγουν οι χαζοί». «Χαζοί» έτσι, όχι «ναζί», μην μπερδεύεστε. Και αυτό το «μαζί» από στρατιωτικούς με τρομάζει ακόμη περισσότερο.

Και όσο κι αν με ενοχλεί, όπως και άλλους, καταλαβαίνω τελικά γιατί το ΚΚΕ επιμένει να διαδηλώνει μόνο του, χώρια από τους άλλους, και με τον δικό του τρόπο. Γιατί ο ελάχιστος πολιτικός κοινός παρανομαστής βρίσκεται τόσο χαμηλά σε αυτήν τη χώρα, που δεν αντέχεις ούτε να τον βλέπεις ούτε με τηλεσκόπιο».