Αντισυνταγματική (αντίθετη στο άρθρο 20 του Συντάγματος) και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κρίθηκε από το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών η διάταξη του νόμου 3900/2010 που θεσπίστηκε, προκειμένου να «φρενάρει» τη χορήγηση των αναστολών που δίνουν τα Διοικητικά Δικαστήρια στις φορολογικές και τελωνειακές υποθέσεις και να επιταχυνθεί η διαδικασία έκδοσης των δικαστικών αποφάσεων.
Η δικαστική απόφαση ξεκαθαρίζει ότι δημοσιονομικοί λόγοι και οι ταμειακές ανάγκες του Δημοσίου δεν μπορούν να δικαιολογήσουν διατάξεις που παραβιάζουν το Σύνταγμα και θίγουν στον πυρήνα τους τα ατομικά δικαιώματα.
Έτσι, εξανεμίζονται οι προσδοκίες του Δημοσίου για γρήγορες εισπράξεις σε φορολογικές και τελωνειακές διαφορές.
Ο επίμαχος νόμος με το άρθρο 38 προσέθεσε στον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας νέο άρθρο, το 209Α, που αναφέρει τα εξής:
«Ειδικώς στις φορολογικές και τελωνειακές εν γένει διαφορές, στις οποίες η προθεσμία ή η άσκηση του ένδικου μέσου δεν συνεπάγεται κατά νόμο την αναστολή εκτέλεσης της προσβαλλόμενης απόφασης, μπορεί ύστερα από αίτηση εκείνου που άσκησε το ένδικο μέσο, να ανασταλεί με συνοπτικά αιτιολογημένη απόφαση του δικαστηρίου, εν όλω ή εν μέρει η εκτέλεση της απόφασης αυτής, μόνο αν το ένδικο μέσο κρίνεται ως προδήλως βάσιμο».
Οι διοικητικοί δικαστές (Διοικητικό Εφετείο Αθηνών σε συμβούλιο) έκριναν ότι «η διάταξη του άρθρου 209Α του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, που προβλέπει, προκειμένου περί φορολογικών και τελωνειακών διαφορών, ως λόγο αναστολής μόνο την πρόδηλη βασιμότητα του ένδικου μέσου και όχι και την ανεπανόρθωτη ή δυσχερώς επανορθώσιμη βλάβη που τυχόν απειλείται από την άμεση εκτέλεση της δικαστικής απόφασης, κατά της οποίας έχει ασκηθεί ένδικο μέσο, το οποίο δεν εκτιμάται ως προδήλως απαράδεκτο ή αβάσιμο, είναι αντισυνταγματική και, ως εκ τούτου, ανίσχυρη και μη εφαρμοστέα, διότι θίγει στον πυρήνα του το ως άνω δικαίωμα που κατοχυρώνουν τα προαναφερόμενα άρθρα του Συντάγματος (άρθρο 20 παράγραφος 1) και της ΕΣΔΑ (άρθρα 6 και 13)».
Επομένως, συνεχίζει η δικαστική απόφαση, «και επί των διαφορών αυτών (φορολογικών και τελωνειακών), ως προς τις οποίες, άλλωστε, δεν προκύπτει και κάποιος αντικειμενικός λόγος που να δικαιολογεί τη διαφορετική δικονομική ρύθμισή τους, πρέπει να τύχουν εφαρμογής οι γενικές διατάξεις του άρθρου 208 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση, με την προβλεπόμενη στάθμιση των αντιτιθέμενων συμφερόντων, ικανοποιούν και την αρχή της αναλογικότητας».
Στο άρθρο 20 παράγραφος 1 του Συντάγματος καθιερώνεται το δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας, ενώ η ΕΣΔΑ προβλέπει ότι κάθε πρόσωπο έχει το δικαίωμα η υπόθεσή του να δικασθεί δίκαια από ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο (άρθρο 6 παρ.1) με πραγματική (αποτελεσματική) προσφυγή (άρθρο 13).
www.zougla.gr
Η δικαστική απόφαση ξεκαθαρίζει ότι δημοσιονομικοί λόγοι και οι ταμειακές ανάγκες του Δημοσίου δεν μπορούν να δικαιολογήσουν διατάξεις που παραβιάζουν το Σύνταγμα και θίγουν στον πυρήνα τους τα ατομικά δικαιώματα.
Έτσι, εξανεμίζονται οι προσδοκίες του Δημοσίου για γρήγορες εισπράξεις σε φορολογικές και τελωνειακές διαφορές.
Ο επίμαχος νόμος με το άρθρο 38 προσέθεσε στον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας νέο άρθρο, το 209Α, που αναφέρει τα εξής:
«Ειδικώς στις φορολογικές και τελωνειακές εν γένει διαφορές, στις οποίες η προθεσμία ή η άσκηση του ένδικου μέσου δεν συνεπάγεται κατά νόμο την αναστολή εκτέλεσης της προσβαλλόμενης απόφασης, μπορεί ύστερα από αίτηση εκείνου που άσκησε το ένδικο μέσο, να ανασταλεί με συνοπτικά αιτιολογημένη απόφαση του δικαστηρίου, εν όλω ή εν μέρει η εκτέλεση της απόφασης αυτής, μόνο αν το ένδικο μέσο κρίνεται ως προδήλως βάσιμο».
Οι διοικητικοί δικαστές (Διοικητικό Εφετείο Αθηνών σε συμβούλιο) έκριναν ότι «η διάταξη του άρθρου 209Α του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, που προβλέπει, προκειμένου περί φορολογικών και τελωνειακών διαφορών, ως λόγο αναστολής μόνο την πρόδηλη βασιμότητα του ένδικου μέσου και όχι και την ανεπανόρθωτη ή δυσχερώς επανορθώσιμη βλάβη που τυχόν απειλείται από την άμεση εκτέλεση της δικαστικής απόφασης, κατά της οποίας έχει ασκηθεί ένδικο μέσο, το οποίο δεν εκτιμάται ως προδήλως απαράδεκτο ή αβάσιμο, είναι αντισυνταγματική και, ως εκ τούτου, ανίσχυρη και μη εφαρμοστέα, διότι θίγει στον πυρήνα του το ως άνω δικαίωμα που κατοχυρώνουν τα προαναφερόμενα άρθρα του Συντάγματος (άρθρο 20 παράγραφος 1) και της ΕΣΔΑ (άρθρα 6 και 13)».
Επομένως, συνεχίζει η δικαστική απόφαση, «και επί των διαφορών αυτών (φορολογικών και τελωνειακών), ως προς τις οποίες, άλλωστε, δεν προκύπτει και κάποιος αντικειμενικός λόγος που να δικαιολογεί τη διαφορετική δικονομική ρύθμισή τους, πρέπει να τύχουν εφαρμογής οι γενικές διατάξεις του άρθρου 208 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση, με την προβλεπόμενη στάθμιση των αντιτιθέμενων συμφερόντων, ικανοποιούν και την αρχή της αναλογικότητας».
Στο άρθρο 20 παράγραφος 1 του Συντάγματος καθιερώνεται το δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας, ενώ η ΕΣΔΑ προβλέπει ότι κάθε πρόσωπο έχει το δικαίωμα η υπόθεσή του να δικασθεί δίκαια από ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο (άρθρο 6 παρ.1) με πραγματική (αποτελεσματική) προσφυγή (άρθρο 13).
www.zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου