* Leonidas Jaworski, αμερικανός πολωνικής καταγωγής, ειδικός εισαγγελέας στο σκάνδαλο Watergate.
Από τον Απρίλιο του 2010 και μέχρι σήμερα, οι δικηγόροι της χώρας δέχονται αλλεπάλληλα πλήγματα της θεσμικής και κοινωνικής τους θέσης στοχοποιούμενοι ως προνομιούχοι, φοροφυγάδες και εν γένει κατακριτέοι, ενώ ταυτόχρονα έχουν υποβληθεί σε πρωτοφανή οικονομική αφαίμαξη μέσω κυρίως άδικης φορολόγησης εν πολλοίς υπέρτερη αυτής των υπολοίπων ελλήνων κατά την ίδια περίοδο. Ήδη με την «διαρροή» σε εφημερίδες των νέων μέτρων που προετοιμάζει η κυβέρνηση για την εφαρμογή του επικαιροποιημένου μνημονίου στο χώρο της δικαιοσύνης, ο δικηγορικός κόσμος θα δεχτεί νέες βολές, που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσουν εκτός του κλάδου σημαντική μερίδα κυρίως νέων συναδέλφων οι οποίοι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στην προγραμματιζόμενη νέα οικονομική αφαίμαξη.
Η εικόνα του δικηγορικού επαγγέλματος που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία απηχεί αφενός στερεότυπα άλλων εποχών που όμως καλλιεργήθηκαν επί δεκαετίες και αφετέρου μια έντεχνη προπαγάνδα που επιχειρεί, συχνά επιτυχημένα, να καταρρακώσει τη θέση του δικηγόρου μέσα στην ελληνική πολιτεία δημιουργώντας ένα ψευδεπίγραφο είδωλο μιας εντελώς διαφορετικής και σκληρής πραγματικότητας. Όσο κι αν κατά καιρούς δημοσιεύονται στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η πλειοψηφία των 40.000 ! δικηγόρων της χώρας φυτοζωεί αναζητώντας αποδοχές που έστω να πλησιάζουν αυτές του ανειδίκευτου εργάτη, η εικόνα που παρουσιάζεται, κυρίως από τα Μ.Μ.Ε. του κέντρου, δικηγόρων ως τηλεοπτικών και κοσμικών αστέρων που αποκομίζουν εκατοντάδες χιλιάδων ευρώ, κυριαρχεί και στη συνείδηση του μέσου έλληνα που θεωρεί τον οποιοδήποτε δικηγόρο, αποκλειστικά και μόνο γιατί φέρει την επαγγελματική αυτήν ιδιότητα, ως συμμετέχοντα σε μια κοινωνική ομάδα που αποκομίζει, ακόμη και σήμερα σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης, τεράστια κέρδη τα οποία δεν μοιράζεται, ως οφείλει, δια μέσω της φορολογίας με τους συμπολίτες του, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να διαφύγει από τους κρατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς τους οποίους ουσιαστικά ελέγχει.
Συνυπεύθυνοι για την αλλοίωση της πραγματικότητας για τη σημερινή θέση του δικηγόρου είναι και οι κατά καιρούς συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου που δεν μπόρεσαν να ερμηνεύσουν τα σημεία των καιρών και να προστατεύσουν την πλειοψηφία των συναδέλφων τους από τα επερχόμενα δεινά αλλά και δεν τόλμησαν να αντισταθούν σε ρυθμίσεις και μέτρα που έπληξαν ανεπανόρθωτα την εικόνα του δικηγόρου. Κυρίως όμως η απαξίωση του μοναδικού ανεξάρτητου λειτουργού εντός μιας στενά κρατικά ελεγχόμενης δικαιοσύνης, του δικηγόρου, οφείλεται στην επιχειρούμενη με κάθε τρόπο μείωση του ρόλου του από την κρατική εξουσία, αφού ένας αποδυναμωμένος και χωρίς κοινωνικό κύρος υπερασπιστής των δικαιωμάτων του πολίτη, πολύ εύκολα θα μετατραπεί σε έναν ακόμη τροχό της, επιδιωκόμενης, πιστής σε κάθε κυβερνητική εξουσία, αμάξης.
Η σκληρή πραγματικότητα, κυρίως για τους νέους σε ηλικία δικηγόρους, την οποία αντιμετωπίζουν αφού έχουν φοιτήσει για 4 τουλάχιστον χρόνια σε νομική σχολή, έχουν ολοκληρώσει 18μηνη άσκηση, έχουν ενδεχομένως αποκτήσει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών με ελάχιστη διάρκεια φοίτησης τα 2 έτη και έχουν φτάσει στην ηλικία των 26 με 30 ετών έχοντας επενδύσει οικονομικά ένα εξαιρετικά σημαντικό κεφάλαιο με μεγάλο κόστος, τόσο για τους ίδιους όσο και για τις οικογένειές τους, είναι η εργασία με ελάχιστη αμοιβή και πλέον δυσβάστακτη φορολόγηση, συνεχώς αυξανόμενες ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλουν οι ίδιοι χωρίς καμία εξασφάλιση ανταποδοτικότητας, καταπόνηση χωρίς ωράριο, χωρίς καμία πραγματική υποστήριξη, συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες, συνεχής απομείωση της δικηγορικής ύλης. Ο σημερινός δικηγόρος δεν είναι ο δικηγόρος των τηλεοπτικών παραθύρων των αθηναϊκών καναλιών, είναι ένας σκληρά εργαζόμενος, με χαμηλή αμοιβή, που παλεύει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, επαγγελματικές και οικονομικές, δεν διάγει πολυτελή βίο σε σχέση με τους συμπολίτες του και βιώνει τα ίδια ή και χειρότερα δεινά από την οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι μας.
Οι επιλογές της πολιτικής ηγεσίας να στοχοποιεί συνεχώς τον δικηγόρο καταρρακώνοντας τον θεσμικό του ρόλο ως λειτουργό της δικαιοσύνης από τη μια και από την άλλη να επιβάλλει συνεχώς νέες φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις που απομειώνουν τα, ούτως ή άλλως, πενιχρά, κατά βάση, εισοδήματά του, δημιουργούν τουλάχιστον ερωτηματικά ως προς την αποδοχή ή όχι από την πολιτεία της θέσης του δικηγόρου ως συλλειτουργού στην απονομή της Δικαιοσύνης, υπερασπιστή των δικαιωμάτων του πολίτη, που σήμερα βάλλονται πανταχόθεν και ανεξέλεγκτα, θεματοφύλακα του κράτους δικαίου και εγγυητή των συνταγματικών θεσμών, θέση που είναι εδώ και δεκαετίες κατοχυρωμένη στο δικαιϊκό μας σύστημα. Σε κάθε περίπτωση η σαφής και έντιμη τοποθέτηση από την κυβέρνηση απέναντι στο δικηγορικό κλάδο και τη θέση του εντός του πολιτειακού μας συστήματος, είναι στοιχειώδης υποχρέωση μιας δημοκρατικής εξουσίας που, οφείλει να δέχεται τον έλεγχο και την κριτική για την πολιτική που ακολουθεί, χωρίς να αντιδρά με παλαιοκομματικές τακτικές και «χτυπήματα κάτω από τη ζώνη», ιδίως από εκείνους που όχι μόνο την υφίστανται άμεσα αλλά και θεσμικά έχουν το ρόλο του υπερασπιστή στις σύγχρονες δημοκρατίες.
Τάσος Πούλιος
Γεν. Γραμματέας Δικηγορικού Συλλόγου Δράμας
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ" την 15-7-2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου